Początki powstania Łodzi ....

Łódź powstała w XIV wieku.W przeciągu 100 lat była wioską,która osadzona była w głębi puszczy.Wchodziła w skład posiadłości Biskupów Kujawskich,jako osada klucza wolborskiego.Nazwę swą zawdzięcza prawdopodobnie biskupowi Gerwardowi, który pochodził z rodu Łodziów. Obok wsi Łodzia, posiadającej prawo niemieckie od roku 1387 , rozciągało się miasteczko o tej samej nazwie, z kościołem parafialnym, samorządem i przywilejami na jarmarki. Mieszkańcy wioski przesunęli swoje domy w jego bezpośrednie sąsiedztwo.  Osada znacznie się powiększyła i wzbogaciła. W lipcu 1423 roku Król Władysław Jagiełło podpisał przywilej lokacyjny miasta z jego dzisiejszą nazwą.

Herb Łodzia z roku 1373

 Biskup zazwyczaj wydzierżawiał swoje łódzkie dobra. Mieszkając stale we dworze, obok miasteczka,

dzierżawcy zyskali przewagę nad burmistrzami i wójtami osady. Pomyślny rozwój przerwały wojny i nieszczęścia, które dotknęły kraj. Pożary i epidemie jakie trawiły miasteczko spowodowały wielki spadek liczby ludności z 75 rodzin w roku 1532 do 190 osób w roku 1793.  Epoka stanisławowska dała mieszkańcom Łodzi ostatni przywilej biskupa znoszący odwieczne powinności i ustanawiający czynsz w pieniądzu jako jedyną formę świadczeń względem właściciela. Ale zanim ta reforma zdołała wejść w życie, przyszedł drugi rozbiór Polski. Po nim miasteczko weszło w skład zaboru pruskiego, a nowi administratorzy odebrali dobra biskupom i zamierzali pozbawić Łódź praw miejskich.  Król Pruski odebrał Łódź dotychczasowym właścicielom i uczyniwszy ją własnością państwa brał podatki i wycinał lasy. Wtedy też pojawili się piersi w tych stronach osadnicy niemieccy. Do osad targowych napłynęli w pewnej ilości kupcy żydowscy, liczący na ożywienie się handlu w związku z pruskim osadnictwem. I to zjawisko emigracji zamknęło pięciowiekowy okres istnienia Łodzi, można by rzec przedhistoryczny.

  Zawierucha wojen napoleońskich szczęśliwie przekreśliła plany prusaków, a powstałe w 1815 roku Królestwo Polskie postawiło Łódź przed nową wielką szansą.  

 W związku z napływem elementu osadniczego , to właśnie tu na ubogim pograniczu łęczyckiego i sieradzkiego nastąpił silniejszy niż gdziekolwiek rozwój osad rzemieślniczych. Do 1820 roku powstało kilkanaście większych osad włókienniczych, z których na pierwszym miejscu był Ozorków Starżyńskich ( 1811 rok ) i Aleksandrów Bratoszewskiego ( 1818 rok ) .  Osadnicy z tych lat to przeważnie biedota. Ale wśród przybyszów byli również ludzie zamożni, liczący na rozwój osad i handlu - głównie kupcy, przędzalnicy i farbiarze. Łodzia licząca sobie w 1820 roku 800 mieszkańców, ciągle jeszcze rolniczo - handlowa, znalazła się w zasięgu zupełnie nowych przeobrażeń gospodarczych. Jako możny i wszechwładny właściciel występuje od 1820 roku państwo. W ramach wielkiej akcji uprzemysłowienia kraju władze rządowe zaliczyły miasto do grupy osad fabrycznych.